بالای تنه آبی صخره
زیر درخت خشکی که ریشه هایش
آنطرفتر روی هوا آویزان بود
من نشسته بودم انگشت پایم را نگاه میکردم
و لای نسیم
تمام حواسم میچید
ایستادی وقتی از آمدن
داشتی افق را به اسیری میکشیدی توی چشمهایت انگار
چیزی نگفتی
چیزی نگفتم
هیچ کس هم منتظر نبود
افق اما تاب نیاورد
به خون نشست
نسیم هم
توی خاک دیوانه شد
من انگشت پایم را نگاه میکردم
تو میرفتی