تیر چراغ

در فاصله دو تیر چراغ
قدم خواهم زد شاید
و گفتم قدم خواهم زد
نگفتم میزنم
و سپس خواهم ایستاد
خواهم خوابید
و میمیرم
گفتم
میمیرم
و نه هر چیز دیگری
من آخر
یکی از آدمهای توی تاریخ
بی هیچ رنگی
بی هیچ نشانی
و بی تصویری یا
و بی صورتی حتی
و اسمی
هستم
گم
همین
همین گاهی می گذارد بخندی
و میگذارد گریه کنی
شاید باید
توی فاصله دو تیر
یک نفس عمیق کشید
که بوی برف بدهد
یا یک دور دور خود چرخید
و یک شاید بزرگ گفت
و یک شکلات کره ای خورد
همین
باید بروم
زیر تیر چراغ
یکی اسمم را نوشته
یکی پاکش خواهد کرد