نه دیگر کسی

باد که صدایت را برد
من چشمهایم را بستم
شب آمد سر کوبید بر پنجره
من چشمهایم بسته هنوز
روبه دیوار نشسته بودم منتظرش
شکست شیشه را
دستم میلرزید
میدانستم
چنگ انداخت تمامم را در هم
به دیوار سینه ام که چه کوچک
سر کوبید
و میدانست
دوباره و هزار باره نعره زد صدایت را اما
مگر آرام گیرد و میدانست
و میدانست
و میدانستم که میداند
باد اگر
نه دیوانه
نگاه دارد در خویش نه
و نپیچد و سر نکوبد و سینه نساید به هر کجا
خواهد مرد
و میدانست
ومیدانستم
چشمهایم را باز کردم پس
ایستاد
از میان من گذشت آرام
و زمزمه کرد باز صدا را
مرد
و رها شد در من صدا
و پیچید
و پیچید
و کسی چشمهایش را باز نکرد دیگر