به زهر جاری رهای پست رود

لحظه های بی فریاد را مبهوت تماشا
و دستهای باد را به جنون تقلا
و بوی خون کوه را که به چهره اش پاشید
تیغ غروب احمق خورشید
به زهر جاری رهای پست رود
به سختی سکوت
مانده ام