انسان همیشه در یک جور توهم خودساخته بزرگ زندگی میکند . پیچیده از هیچ گره کوری از جنس آب در دریا . کلمات را گرفتتید و به هم چسباندید کلمات جدید بی معنا ساختید و برایشان معنا در آوردید از توهم . احمقها ، شعر احمقانه است . باید ماه را دید ، زد روی شانه بقل دستی ، فقط گفت :
ماه
بعد میتوان تا صبح خندید ، گریه کرد و سکوت کرد .در عوض ماه را گم کردید لای بی مصرف صداهای بالا و پایین و آنقدر حرف زدید که همه چیز به گه کشیده شد ؛
حماقت اصلا پایان ندارد