تخته سنگهای تیز
صخره های نیم خیز
انگار فراری را به ندانم کجایی یخ زده اند
و هنوز چشمهاشان توی کاسه از ترس میچرخد
به انتظار پایان سوت کشان
و حادثه بعدی
در پهناور بیابانی
تنبلی خشونت پهلوهای تیزشان را
و خواب هزاران ساله دستهای خشک برنده شان را
آفتاب به مسخره
داغ میزند